Για τους Πέπε όλου του κόσμου...

Μέσα Μαρτίου με παίρνει η Ισαβέλλα τηλέφωνο ότι κάποιοι φίλοι της έχουν βρει ένα γατούλη στο Π.Φάληρο σε άθλια κατάσταση, υποσιτισμένο, με πύον να τρέχει από τα αυτιά του. Δεν μπορούσαν να το φιλοξενήσουν άλλο. Κάποιος έπρεπε να βοηθήσει..Της λέω φέρτο. Ούτως ή άλλως είχα καιρό να φιλοξενήσω κάποιο ζώο.. Μπαίνω στο αμάξι και ένα ασπρόμαυρο γατί μέσα σε ένα κλουβί με κοιτά ανάσκελα, απλώνει τις πατούσες του και αρχίζει να γουργουρίζει. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Κι αυτό το γουργουρητό με συνόδευε για τους επόμενους δύο μήνες μέχρι εκείνο το πρωινό της Τετάρτης 21 Μαΐου που όταν ξύπνησα ο Πέπε δεν ήταν εκεί..είχε πέσει από το μπαλκόνι και είχε εξαφανιστεί..έτσι λοιπόν άρχισε ένας γολγοθάς αναζήτησης με διακυμάνσεις εσωτερικές, με βασανιστικές σκέψεις, με τρελά ωράρια, με περπάτημα για χιλιόμετρα σε ανείπωτες ώρες.. Αφικόλληση, ενημέρωση σε γατοαποικίες.. «Ψάχνω για ένα ασπρόμαυρο γατί με μια πιτσιλιά στην αριστερή πλευρά, το κεφάλι του γέρνει..Αν το δείτε επικοινωνήστε μαζί μου..» Και ξαφνικά, ένα ανυποψίαστο πρωινό μιας Κυριακής, πέντε μέρες μετά, με 30ο έξω, εξαντλημένη από την καθημερινή πλέον αναζήτηση, ακούω ένα γνωστό, παραπονιάρικο νιαούρισμα και βλέπω μέσα σε ένα παρτέρι αυτά τα δύο κίτρινα γυαλιστερά ματάκια να με κοιτούν και να λένε με ανακούφιση.. «Επιτέλους με βρήκες».  

Δυνατά τα συναισθήματα..Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να ταρακουνηθώ έτσι..Τον τελευταίο καιρό ήμουν μια ρομποτική φιγούρα που πήγαινε στη δουλειά της και επέστρεφε ξεφόρτιστη το βράδυ..Οι μόνες όμορφες στιγμές ήταν όταν ένιωθα την τραχιά γλώσσα να διαγράφει το πρόσωπο για τον συνηθισμένο καθαρισμό..και αυτό το μελωδικό γουργουρητό μου έδινε δύναμη και χαλάρωση από τις άσχημες μέρες..Λίγοι το καταλαβαίνουν. Δεν έχω την απαίτηση πια να το αντιλαμβάνονται όλοι. Είμαστε λίγοι και καλοί μονολογώ..

Μάθημα ζωής η αναζήτηση χαμένου ζώου. Κανείς δεν πρέπει να τα παρατά. Για πέντε μέρες δεν κοιμήθηκα (και η Ισαβέλλα!...)..Θυμός, απογοήτευση, θλίψη, άγχος, ανασφάλεια, μοναξιά και δεκάδες άλλες αρνητικές σκέψεις σε συνοδεύουν. Δεν πρέπει να σταματάς την αναζήτηση. Απαιτείται μεγάλη ψυχική δύναμη για να μείνεις συγκροτημένος και να συνεχίζεις να ψάχνεις το ζώο σου ακόμη και όταν καταλαβαίνεις ότι κανείς από το περιβάλλον σου δεν έχει ελπίδες.. Απερίγραπτο το συναίσθημα όταν το έχεις ξανά στα χέρια σου. Προσωπικά, όταν βρήκα τον Πέπε ένιωσα να με εγκαταλείπει το σώμα μου, μια ανώτερη δύναμη να με τραβά στον ουρανό, να θέλω να ουρλιάξω για να με ακούσει όλο το σύμπαν «τον βρήκαααααα», ο ήλιος να με καίει, το φως να είναι πιο φωτεινό, πιο διαφανές..όλα τα μυστήρια του κόσμου ξαφνικά λύθηκαν.. Εφιάλτης ήταν, ψιθυρίζω..πάει πέρασε..

Σε αυτήν λοιπόν την αναζήτηση στις πολυκατοικίες και τις γειτονίτσες της Νέας Σμύρνης, ανακαλύψαμε πολλές, πολλές...πολλές γάτες. Οι περισσότερες φιλικές, άλλες τρομαγμένες, άλλες διστακτικές όμως όλες απαντούσαν θετικά στο κάλεσμα του ήχου της ξηράς τροφής. Μερικές άρχισαν να μας περιμένουν τα βράδια για τις λιχουδιές και τα χάδια..Ξάπλωναν προσκλητικά στη μέση του δρόμου και επέβαλαν ένα πεντάλεπτο πλήρης αφοσίωσης στο πρόσωπό τους.. Μερικές μας ακολουθούσαν λες και έψαχναν μαζί μας..

Που θέλω να καταλήξω; Ακόμα δεν το γνωρίζω απόλυτα..

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις..Ζούσα στο μικρόκοσμό μου, με τον Πέπε να έχει την  καλύτερη τροφή και να του παρέχω όλες τις ανέσεις την ίδια στιγμή που γύρω μου, κάθε βράδυ γινόταν παρέλαση από τις κεραμιδόγατες..και εννοείται όχι μόνο στην Νέα Σμύρνη..Σε κάθε γειτονιά αυτής της πόλης..Δεν είναι ότι δεν το ήξερα..Το θέμα μου είναι ότι το είχα ξεχάσει..

Και τότε..υποσχέθηκα στον εαυτό μου..δεν θέλω να το αφήσω έτσι αυτό..κάτι πρέπει να γίνει..ούτε θα, ούτε ίσως ούτε μπορεί..Μόνη μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα..Χρειάζομαι βοήθεια..Και ίσως για αυτό βρίσκομαι εδώ να προσπαθώ να συντάξω αυτό το κείμενο.

Υπάρχουν πολλοί σαν και μένα εκεί έξω..Αυτό μου δίνει κουράγιο και ελπίδα..όταν βρουν κάτι δεν κάνουν εκείνες τις χαζοαναρτήσεις είδα ένα γατάκι/σκυλάκι, μπορείτε να το πάρετε? Ή να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σε βρίζουν επειδή ο νόμος (!) δεν προβλέπει περίθλαψη γατιών. Έτυχε τέλη Απριλίου να βρω ένα άλλο γατάκι στο δρόμο, το οποίο πάσχει από διαφραγματοκήλη..Δεν με πείραξε που έδωσα τα τελευταία μου λεφτά για να πάρω τα φάρμακά του..Πάλι όταν έψαχνα τον Πέπε βρήκα άλλο ένα γατάκι, 30 ημερών να κλαίει τα ξημερώματα σε άθλια κατάσταση κάτω από ένα αυτοκίνητο..και ναι..το πήρα και αυτό..γιατί κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει απάντηση στην ερώτηση: Τι να έκανα? Να το άφηνα; Και βρέθηκα σε ένα δωμάτιο 15 τετραγωνικών μέτρων να ζω με τρία γατιά.. Το καθένα με τις ανάγκες του..Ούτε μου άρεσε να χάνω τον ύπνο μου για το πρόγραμμα των φαρμάκων τους, ούτε μου άρεσε που το δωμάτιο είχε πια αρχίσει να αποκτά δυσάρεστη μυρωδιά..Ούτε που έχανα χρόνο από την προσωπική μου ζωή.. Όχι..Δεν θα το άλλαζα για τίποτα αυτό..Κι ας χαρακτηρίζομαι από πολλούς η τρελή, η καημένη, η προβληματική..

Αφού μπορώ εγώ που ζω σε ένα σπίτι με αθρώπους που τα ζώα είναι σχεδόν ανεπιθύμητα μπορεί ο καθένας..ΜΠΟΡΕΙΣ..Ο καθένας μπορεί..οπότε μην μου λέτε μακάρι αλλά δεν μπορώ..

Είσαι πραγματική φιλόζωη, μου είπε ένας φίλος..Όχι λέω εγώ..ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό τον ορισμό..Ποτέ μου δεν έβαλα ταμπέλα σε αυτό που κάνω (εγώ και άλλοι πολλοί)..Είμαι απλή εθελόντρια που τυχγάνει εμπράκτως και με απόλυτη συνειδητότητα να αναλαμβάνει την φιλοξενία ζώων μέχρι να βρεθεί σπίτι. Που τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο. Και πάντα κυριαρχεί ο φόβος Αν δεν υιοθετηθεί; Θα μου μείνει το ζώο με το έτσι θέλω; Δυστυχώς δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό.. Γιατί άραγε όμως να είναι δύσκολες οι υιοθεσίες ζώων; Παλιά έκανα λάθη του τύπου θα σας βοηθήσω στην στείρωση και στην τροφή του πρώτου μήνα. Όχι, δεν το δέχομαι πια. Είναι λάθος..Από την στιγμή που αναλαμβάνεις να υιοθετήσεις ένα ζώο, αναλαμβάνεις όλη την ηθική, οικονομική και συναισθηματική ευθύνη της υιοθεσίας. Κι αν βοηθήσω εσένα τότε στερείς άμεσα την δική μου βοήθεια σε ένα άλλο ζώο που την χρειάζεται. Είμαι απλή εθελόντρια που γνωρίζει ότι αυτά τα ζώα αξίζουν δεύτερη ευκαιρία γιατί ΕΣΥ δεν στειρώνεις το αδέσποτο ενώ το ταίζεις, γιατί ΑΥΤΟΣ τα εγκατέλειψε μέσα σε κουτί γιατί ΑΥΤΟΙ ρίχνουν φόλες γιατί όλοι ΕΣΕΙΣ κλείνετε τα μάτια στην αστική πανίδα που έχει ανάγκη..

Δεν θεωρώ ότι είναι δύσκολο να κινητοποιηθούμε.. Να ευαισθητοποιηθούμε Ο καθένας όσο και όταν μπορεί...Να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση.. Στους φίλους, στους γείτονες, στα παιδιά μας..Βαρέθηκα να ακούω την δικαιολογία εδώ δεν έχουν οι άνθρωποι να φάνε θα ταίζουμε τα ζώα; Ο καθένας μπορεί να βάλει το λιθαράκι του σε κάθε ευπαθή ομάδα.. Εσύ που ταίζεις λοιπόν το αδέσποτο ζωάκι φρόντισε να το στειρώσεις. Σίγουρα στην περιοχή σου θα υπάρχει ένα Φιλοζωικό Σωματείο που θα σε παραπέμψει σε έναν κτηνίατρο ο οποίος θα κάνει στείρωση σε καλύτερη τιμή. Σίγουρα στη γειτονιά σου θα ταίζουν το ίδιο ζώο και άλλοι. Κάντε έρανο και μαζέψτε το ποσό. Είναι ακατόρθωτο λέτε; Μην περιμένετε από τα Σωματεία να κάνουν θαύματα. Αποτελούνται από εθελοντές που αφιερώνουν ΔΙΚΟ τους χρόνο, χρήμα και ενέργεια για να βοηθούν. Τα περιστατικά είναι Α Τ Ε Λ Ε Ι Ω Τ Α . Δεν είναι το επάγγελμα τους αυτό. Είναι ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ..Δεν είναι πανταχού παρόντες!! Να τους σέβεσαι και να μην τους προσβάλεις επειδή δεν ήρθαν σπίτι σου να σε γλιτώσουν από την ευθύνη ενός τραυματισμένου ή παρατημένου ζώου. Πλαισιώστε φιλοζωικές ομάδες. Χρειάζονται βοήθεια σε φάρμακα, τροφές, μεταφορές ζώων, φιλοξενείες και έχουν ένα σωρό άλλες ανάγκες. Και εσύ που δεν σε ενδιαφέρει καθόλου αυτό το αντικείμενο ΜΗΝ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ το έργο αυτών που θέλουν να συνεισφέρουν. Μην ξεχνάμε ότι νομικά είμαστε καλυμμένοι πλέον για το τάισμα των ζώων στο φυσικό τους χώρο (Νόμος 4039/2012, άρθρο 9, παράγραφος 10). Τέλος, κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι έχει δημιουργηθεί η Εθελοντική Δράση Κτηνιάτρων Ελλάδας η οποία είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που τα τελευταία χρόνια έχει προσφέρει σημαντικό έργο σε αρκετές περιοχές στην Ελλάδα..

ΑΝΟΙΞΤΕ το σπίτι σας, την πιλωτή σας, τον κήπο σας, το μυαλό σας..Μα πάνω απ’όλα ανοίξτε την ΚΑΡΔΙΑ σας..

Στο κάτω κάτω τι ζητάνε; Λίγο φαί,νερό και μια γωνίτσα να κοιμούνται.. Κανείς δεν θα πάθει κακό..Το υπόσχομαι..