Αιμομπαρτονέλλωση ή Ιογενής Αναιμία της Γάτας

Η αιμομπαρτονέλλωση (Haemobartonella Felis) είναι παράσιτο που μεταδίδεται στις γάτες από τσιμπούρια και ψύλλους αλλά και από μετάγγιση από μολυσμένη γάτα. Το παράσιτο προσβάλει τα ερυθρά αιμοσφαίρια που ευθύνονται για την οξυγόνωση του οργανισμού, με αποτέλεσμα να τα κάνει εύθραυστα και να τα διαλύει. Η ασθένεια που προκαλείται ονομάζεται και ιογενής αναιμία της γάτας (Feline Infectious Anemia).

Τα συμπτώματα

Τα πιο κοινά συμπτώματα της ασθένειας σχετίζονται με την αναιμία, δηλαδή την έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων. Κάποιες γάτες μπορεί να είναι μολυσμένες αλλά να μην εμφανίζουν συμπτώματα της ασθένειας. Οι γάτες που είναι φορείς της ιογενούς λευχαιμίας (Feline Leukemia Virus – FeLV) ή του ιού ανοσολογικής ανεπάρκειας (Feline Immunodefiency Virus - FIV) είναι πολύ πιθανότερο να νοσήσουν σοβαρά.

Οι γάτες που προσβάλλονται από την ασθένεια μπορεί να δείχνουν συμπτώματα κατάθλιψης, αδυναμία, ληθαργικότητα και να έχουν χλωμά ούλα και γλώσσα. Μπορεί να αρνούνται να φάνε, να χάνουν βάρος και το δέρμα και τα ούλα τους να κιτρινίζουν. Στην οξεία της μορφή η ασθένεια έχει σαν σύμπτωμα και τον πυρετό ή την υποθερμία σε ετοιμοθάνατα ζώα. Πολλές φορές τα ζώα που νοσούν εμφανίζουν δύσπνοια, ανάλογα με τον βαθμό της αναιμίας.

Στην χρόνια ή αργά αναπτυσσόμενη μορφή συνήθως η θερμοκρασία είναι κανονική ή λίγο χαμηλή. Και πάλι εμφανίζουν αδυναμία, κατάθλιψη, απώλεια βάρους αλλά συνήθως όχι ίκτερο.

Χωρίς θεραπεία 30% των γατών που προσβάλλονται από την ασθένεια πεθαίνουν με σοβαρή αναιμία. Στατιστικά φαίνεται ότι νοσούν πιο εύκολα από τον ιό αρσενικές γάτες 1-3 ετών. Επιπλέον, πιστεύεται ότι το στρες αποτελεί σημαντικό παράγοντα εκδήλωσης της ασθένειας.

Κάποιες γάτες αντιμετωπίζουν την ασθένεια αλλά γίνονται φορείς της. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να δείχνουν υγιείς, αλλά έχουν ακόμα μικρές συγκεντρώσεις από το παράσιτο στο αίμα τους. Αν στρεσαριστούν, πολλές φορές το παράσιτο μπορεί να πολλαπλασιαστεί και τα ζώα να νοσήσουν ξανά.

Διάγνωση

Η διάγνωση της αιμομπαρτονέλλωσης γίνεται με αιματολογικές εξετάσεις. Η εξέταση αυτή καλό είναι να συνδυάζεται με εξέταση για την ιογενή λευχαιμία της γάτας (FelV), καθώς η παρουσία του ιού αυτού και η επίδρασή του στο ανοσοποιητικό του ζώου μπορεί να περιπλέξει την θεραπεία.

Θεραπεία

Για την θεραπεία της ασθένειας χρησιμοποιούνται αντιβιωτικά όπως οι τετρακυκλίνες ή οι οξυτετρακυκλίνες, τα οποία χορηγούνται για 3 εβδομάδες. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χορηγηθούν και στεροειδή. Μερικές φορές χρειάζονται και μεταγγίσεις αίματος ή ορός με γλυκόζη για τα πολύ αδυνατισμένα και καταπονημένα ζώα. Αν το ζώο έχει έντονη δύσπνοια μπορεί να χορηγηθεί και οξυγόνο. Σε κάθε περίπτωση ο κτηνίατρος είναι αυτός που θα καθορίσει την κατάλληλη θεραπεία ανάλογα με την κατάσταση του ζώου.
 

Όταν η θεραπεία ξεκινήσει έγκαιρα υπάρχουν πολύ καλές πιθανότητες η γατούλα να ξεπεράσει το πρόβλημα. Χωρίς θεραπεία όμως περίπου 30% των ζώων πεθαίνει. Τα θεραπευμένα ζώα μπορεί να παραμείνουν φορείς του παρασίτου, αλλά συνήθως δεν νοσούν ξανά αφού έχουν αναρρώσει. Η ασθένεια αυτή δεν μεταδίδεται στον άνθρωπο.

Πρόληψη

Όπως και με άλλες ασθένειες που μεταδίδονται από εξωπαράσιτα, ψύλλους και τσιμπούρια, η τακτική εξωτερική αποπαρασίτωση είναι η βασική μέθοδος πρόληψης. Προϊόντα που απωθούν και σκοτώνουν τους ψύλλους, σε μορφή σπρέι ή αμπούλας είναι διαθέσιμα στο εμπόριο και καλό είναι να τα χρησιμοποιούμε σε τακτική βάση, ανάλογα πάντα με τις οδηγίες του κτηνιάτρου μας. Και πραγματικά πολύ σημαντικό θα ήταν να κάνουμε το ίδιο όχι μόνο για την ιδιόκτητη γατούλας μας, αλλά και για τα αδέσποτα γατάκια που πιθανώς φροντίζουμε, όπου αυτό είναι εφικτό βέβαια.

Συνοψίζοντας, η αιμομπαρτονέλλωση είναι ένας ύπουλος εχθρός για την υγεία της γατούλας μας, ειδικά όταν αυτή βγαίνει έξω και δεν γίνεται σωστή αποπαρασίτωση. Και φυσικά είναι μια πολύ επικίνδυνη ασθένεια για τα αδέσποτα γατάκια. Παρόλα αυτά, με την σωστή προληπτική αποπαρασίτωση μπορούμε να την αποφύγουμε και με την έγκαιρη θεραπεία το ζωάκι μας μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Αναφορές

[1] The Merck Veterinary Manual, http://www.merckvetmanual.com/

πηγή περιοδικό Catpress