Η συνέχεια της ιστορίας του μικρού Μπόνυ

Έχετε γνωρίσει απαισιόδοξους ανθρώπους..Από αυτούς που το ποτήρι δεν το βλέπουν απλά μισοάδειο..αλλά εντώς άδειο..κενό..χαμογελούν συχνά αλλά κάτω από τα χείλη τους είναι προσκολλημένα τα παράπονα, μαύρες σκέψεις και λόγια,λόγια,λόγια βουτηγμένα σε λασπόνερα..

Μπορεί να μην είναι πάντα έτσι..Σίγουρα δεν είναι έτσι..Το ονομάζω απλώς ότι οι κακές μέρες είναι περισσότερες από τις καλές..

Και εκείνο το πρωινό στις 30 Απριλίου μπήκε στη ζωή μου μία γατομπουκιά..Ο Μπόνυ.. Έπρεπε να μπει..Γιατί σπάνια ακολουθούσα εκείνο τον δρόμο επιστρέφοντας από την δουλειά..Γιατί έτυχε να δω εκείνο το πλασματάκι σκελετωμένο, βρώμικο και αδύναμο κουλουριασμένο δίπλα σε ένα αλουμινόχαρτο..Γιατί στεκόμουν εκεί 10 λεπτά ψάχνοντας ένα σημάδι ότι άνηκε σε εκείνο το μέρος και αφήνοντάς το δεν θα ήμουν συνεργός στη θανατική καταδίκη του..

 Έπρεπε να μπει λοιπόν στην ζωή μου γιατί το πήρα πιστεύοντας ότι δεν θα τα καταφέρει οπότε καλύτερα να «φύγει» σε ένα σπίτι με ζεστασιά παρά στη μέση του πουθενά. Καλύτερα να «φύγει» παρέχοντάς του φάρμακα παρά να υποφέρει. Και ναι..ήμουν σίγουρη ότι θα «φύγει»..και όταν με ρωτούσαν γιατί πήρα και δεύτερο γατί τους απαντούσα «είναι πολύ άρρωστο..δεν θα το έχω για καιρό».

Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες με τον γάτο μου να τριγυρνά στο δωμάτιό μου και συνεχώς να του επιτίθεται..άϋπνη, να παριστάνω την αποκλειστική νοσοκόμα και να φοβάμαι να το αφήσω μόνο του..να χρειάζεται πολύ φροντίδα..φάρμακα..βιταμίνες..τάισμα με σύριγγα ανά  τακτά χρονικά διαστήματα για να καταφέρει τελικά να φάει συνολικά 5ml τροφής..Και η Οδύσσεια δεν σταματά εκεί.. Φλέρταρε με τον θάνατο καθημερινά..Το έβλεπα μία μέρα να είναι καλά και να πηδάει υγιέστατο και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα να χαροπαλεύει..Το περίμενα από μέρα σε μέρα..το περίμενα από μέρα σε μέρα για τους επόμενους 2,5 μήνες..Γελάω τώρα γιατί από μόνο του αυτό είναι ειρωνικό..

 Βλέποντας ότι  υπήρχε μία μικρή βελτίωση το τελευταίο διάστημα βγάλαμε ακτινογραφία για να δούμε αν τελικά είναι διαφραγματοκήλη όπως υποψιαζόταν η κτηνίατρος ή κάτι άλλο. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν το έκανα νωρίτερα ο λόγος είναι προφανής νομίζω.. Καταφέρνω τελικά να συγκεντρώσω το ποσό και του βγάζω μία. Η ακτινογραφία έδειξε ότι είχε καταπιεί κάτι. (Μπορεί να ήταν κόκκαλο μέχρι αλουμινόχαρτο) . Χειρουργείο ή υπέρηχος. Δύο επιλογές, δύο λύσεις  για να δούμε το μέγεθος της ζημιάς και που ακριβώς υπάρχει. Μετά από πολύ πίεση και αγωνία πάμε να κάνουμε τον υπέρηχο και για κακή μας τύχη το μηχάνημα χάλασε.. Ειρωνία.. Το σύμπαν φταίει μονολογώ..

Χειρουργείο αμέσως τότε.. 1,5 ώρα κράτησε..στο μικρό αδύνατο κορμάκι του.. Ήμουν όλη την ώρα εκεί.. Η κτηνίατρος καθάρισε όλο το στομάχι μέχρι ψηλά τον οισοφάγο, είχε πληγές, ήταν άσχημα..Δεν βρήκαμε αυτό που προκάλεσε τις ζημιές.. Σημασία όμως έχει ότι του δόθηκε δεύτερη ευκαιρία για ένα πιο δυνατό ξεκίνημα..

Πραγματικός μαχητής ο Μπόνυ..Τον άφησα σε άσχημη κατάσταση μετά το χειρουργείο..Και πάλι όμως εγώ με τις σκέψεις μου δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρει..Και το βράδυ μου τηλεφωνεί η κτηνίατρος λέγοντάς μου «Εσύ νομίζεις ότι είναι χειρουργημένος. Αυτός νομίζει ότι είναι πιθήκι..»

 Κάθισα σιωπηλά στον καναπέ..Κοιτάζοντας τον τοίχο με πήραν τα κλάματα από τις τύψεις..γιατί τελικά δεν τον έσωσα εγώ..Εκείνος είχε θέληση να ζήσει..Εγώ απλά ήμουν εκεί πιστεύοντας ότι του παρείχα έναν προσωρινό χώρο πριν τον παράδεισο αλλά εκείνος μου έδειχνε καθημερινά ότι είχε βρει τον παράδεισο και δεν θα τον άφηνε τόσο γρήγορα..Δεν πίστεψα στις δυνάμεις του..Δεν πίστεψα στην θέλησή του, στο πείσμα του..

Γιατί αυτά τα χαζά μικρά μαθήματα όταν τα αντιληφθείς..σου αλλάζουν μερικώς ή ολικώς την ζωή..Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά τι εννοώ.. Και ένα τετράποδο τιγρέ γατί έγινε ο δάσκαλός μου ώστε να σηκώνομαι ακόμα κι όταν ολόκληρο το σύμπαν με διατάζει να γονατίσω..

 Και ναι..ο μικρός Μπόνυ είναι πλέον αχώριστος φιλαράκος με τον Πέπε..Και ναι..Ο μικρός Μπόνυ έγινε πλέον επίσημα νέο μέλος της οικογένειάς μου..

Άλλωστε το έδειξε ξεκάθαρα..Ήρθε για να μείνει..