Όχι άλλα τέτοια πριν και μετά... και το γιατί της στείρωσης

Πριν και Μετά...

Η σκυλίτσα αυτή ήταν αδέσποτη και σύχναζε σε ένα συγκεκριμένο μέρος στην περιοχή της Αρτέμιδας (Λούτσα) όπου κάποιες κοπέλες την τάιζαν. Κατάφεραν να στειρωθεί μπας και λιγοστέψουν τα βάσανά της αλλά δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποια οικογένεια να την υιοθετήσει για να φύγει απτον δρόμο. Και το αποτέλεσμα; Το βλέπετε και μόνοι σας: κάποιος ασυνείδητος την χτύπησε με το αμάξι του και την άφησε αβοήθητη…

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα καθώς ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Αυτοκίνητα, δηλητηριάσεις, ασθένειες είναι οι κυριότεροι εχθροί αυτών των ανυπεράσπιστων ζώων που φυσικά τα περισσότερα απ’ αυτά  είχαν κάποτε σπίτι… Καθημερινά δίνουν αγώνα για να επιβιώσουν επειδή κάποιος άλλος αποφάσισε για αυτά ή επειδή κάποιος άλλος δεν αποφάσισε να τα στειρώσει. Και η συνηθισμένη δικαιολογία; Μα δε μπορω να το στειρώσω γιατί θα πάω κόντρα στη φύση. 

Μα για ποια φύση μιλάμε; Στις μεγαλουπόλεις ο άνθρωπος την έχει καταστρέψει, δεν υπάρχει πια φύση. Όλα έχουν τσιμεντοποιηθεί, δεν υπάρχει φύση για να μπορεί να επιβιώσει ένας σκύλος και μια γάτα. Χρησιμοποιώντας αυτό το οξύμωρο σχήμα να πω ότι το ’’περιβάλλον‘’ της πόλης δεν είναι φιλικό ούτε και για τον ίδιο τον άνθρωπο! Το ζώο δυστυχώς δε μπορεί να επιλέξει, πρέπει εσύ να κάνεις την επιλογή για αυτό και να’σαι σίγουρος ότι αν μπορούσε να μιλήσει σίγουρα θα σου έλεγε ότι δε θέλει να βιώνει τον πόνο, την εγκατάλειψη και την κακοποίηση.

Το άλλο που ακούμε συχνά είναι ότι η στειρώσεις γίνονται για να κερδίζουν χρήματα οι κτηνίατροι… Μα και με τη λογική να το πάρεις όσο περισσότερες γεννήσεις υπάρχουν τόσο περισσότερες επισκέψεις θα έχουν τα κτηνιατρεία. Σκέψου ότι 1 απ’ τις 12 γάτες που γεννιούνται  θα βρουν μόνιμο σπίτι… οι υπόλοιπες ή θα σκοτωθούν ή θα μείνουν άστεγες. Εκ των πραγμάτων δεν μπορούν όλα τα ζώα να βρουν σπίτι. Υπάρχουν άνθρωποι που για δικούς τους λόγους τους δε θέλουν να έχουν κάποιο ζώο σπίτι τους και είναι δικαίωμά τους, δε μπορεί κάποιος να τους κρίνει για αυτό και βέβαια είναι προτιμότερο κάποιος να είναι υπεύθυνος και να λέει δε μπορώ να έχω ένα ζώο σπίτι μου γιατί είναι μεγάλη εύθυνη παρά να το έχει και μετά για κάποιους λόγους να το πετάει στον δρόμο.

‘Αλλοι λένε θέλω να γεννήσει μια φορά να βιώσει κι αυτό το αίσθημα του τοκετού και της φροντίδας των νεογνών… Και πες ότι το ζωάκι γεννάει για παράδειγμα 5 μικρά και θες να αισθάνεσαι υπεύθυνος για την τυχή τους και τους βρίσκεις σπίτια, για σκέψου, εσύ ήσουν σύμφωνα με τη λογική σου υπεύθυνος. Οι άνθρωποι όμως που τα έδωσες θα είναι το ίδιο υπεύθυνοι με’σένα; Πόσα απ’αυτά θα καταλήξουν στον δρόμο; Και άντε πες στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι κατάφερες όντως να βρεις υπεύθυνα άτομα για αυτά τα 5 ζωάκια, σκέψου όμως αυτά τα 5 κρεβατάκια δε θα μπορούσαν να γεμίσουν με ζωάκια μελλοθάνατα που ήδη βρίσκονται στον δρόμο, μιας και το πρόβλημα με τα αδέσποτα είναι υπαρκτό! Όλα λοιπόν είναι αλυσίδα, τα πάντα σ’αυτή τη ζωή είναι αλυσίδα…

Λες θέλω να κρατήσω ένα μωράκι απ’τον σκύλο μου ή τη γάτα μου για να θυμάμαι και γιατί το αγαπούσα πολύ…μα ναι σίγουρα το αγαπούσες πολύ..αλλά αυτό θα εκτιμήσει την καλή ζωή που του πρόσφερες γεμάτη αγάπη και φροντίδα, το ότι το έκανες μέλος της οικογένειάς σου και όχι ότι τώρα φροντίζεις τον απόγονό του ….

Συνήθως οι άνθρωποι που δεν ‘’μαζεύουν’’ και δεν περιθάλπουν αδέσποτα απ’τους δρόμους δε μπορούν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της στείρωσης γιατί δεν έχει τύχει να βρουν δηλητηριασμένο ζώο να ξεψυχάει στην αγκαλιά τους, δεν έχουν βρει χτυπημένο ζώο από αμάξι να σέρνεται αβοήθητο μέσα στα αίματα και να κινδυνεύει και η ίδια τους η ζωή για να καταφέρουν να το σώσουν, δεν έχουν βρει ζώο με τα έντερα έξω απ’το σώμα να προσπαθούν να το μεταφέρουν στον κτηνίατρο, δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με τα αίματα τα κομμένα χέρια και πόδια, τα βγαλμένα μάτια, τα σάπια και δύσοσμα κορμάκια, τον πόνο, τον σπαραγμό των ζώων και το θλιμμένο και γεμάτο απορίες βλέμμα αυτών των συνοδοιπόρων στη ζωή μας που δε λειτουργούν με το γνωστό ‘’πάρε-δώσε’’ της ανθρώπινης λογικής γιατί αυτά έχουν μάθει μόνο να δίνουν…

Θα ήθελα πολύ να ζούσα σ’έναν κόσμο όπου γύρω μου θα έβλεπα μόνο δέντρα, λουλούδια, πεταλούδες να πετούν, πουλάκια να κελαηδούν, σκυλάκια να τρέχουν στο  πράσινο χορτάρι, γατάκια να νιαουρίζουν σκαρφαλώνοντας στα δέντρα αλλά είμαι μεγάλη πια και έχω καταλάβει ότι αυτό το σκηνικό δε θα το ζήσω τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή. Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές, λίγος ρεαλισμός δε βλάπτει…

Στειρώστε λοιπόν τα ζωάκια που φροντίζετε για να μην βλέπουμε άλλες τέτοιες εικόνες …..

Στη μνήμη της σκυλίτσας που ‘’έφυγε’’